Για την αειφόρο ανάπτυξη... τo εργαστήριο

Ένα χαρτί μεγάλων διαστάσεων ήταν η αρχή της ενασχόλησής μας με την αειφορία και την αειφόρο ανάπτυξη. Χωριστήκαμε σε τέσσερις ομάδες και με τυχαία επιλογή μας ανατέθηκε να φέρουμε σε επαφή τους Ισπανούς με την Ελληνική γλώσσα και αυτοί εμάς με τη δική τους. Αποτέλεσμα της παραπάνω ενέργειας ήταν στο τέλος να έχουμε μία ενδιαφέρουσα συζήτηση σχετικά με την ενέργεια και την εξοικονόμηση αυτής. Οι εναλλακτικές μορφές ενέργειας ήταν επίσης μέρος της συζήτησής μας.

Συγκεκριμένα, με αφορμή το εργαστήριο από την ισπανική πλευρά, χωριστήκαμε σε ομάδες και αναλάβαμε η κάθε ομάδα να γράψει στα αγγλικά,στα ισπανικά αλλά και στα ελληνικά προτάσεις για τις λέξεις που μας δόθηκαν. Η μια λέξη σχετίζονταν με την καθημερινότητα μας όπως το πρωινό ή τη συμβίωση στα δωμάτια και η άλλη με την περιβαλλοντική ανάπτυξη, την αειφορία ή την ενέργεια . Δουλέψαμε σε μικρές ομάδες μαθαίνοντας λίγο ελληνικά, λίγο ισπανικά και πολλές πτυχές για τη βιωσιμότητα. Η παρουσίαση έγινε από κάθε ομάδα και οι διαφορετικές ιδέες «ζυμώθηκαν», όπως πάντα στην αίθουσα της Κοκκινοσκουφίτσας. Για άλλη μια φορά Έλληνες και Ισπανοί  συνεργαστήκαμε δημιουργήσαμε και κάναμε προτάσεις για την προστασία του περιβάλλοντος.

Στη συνέχεια, ελληνική πλευρά και συγκεκριμένα η Κωνσταντίνα, με τη βοήθεια της Στεύης και της Έφης Χ. ανέλαβε να μας εισάγει στους όρους «αειφορία» και «αειφόρος ανάπτυξη» δίνοντας πολλά παραδείγματα σε power point περιοχών αειφόρου ανάπτυξης αλλά και περιοχών που αφήνουν ανεκμετάλλευτους τους φυσικούς πόρους που διαθέτουν. Παρουσιάστηκαν επίσης  τρόποι με τους οποίους η πολιτιστική κληρονομιά ενός τόπου μπορεί να συμβάλλει στην ισορροπία μεταξύ  περιβάλλοντος, κοινωνίας και οικονομίας και τελικά στην αειφόρο ανάπτυξη του τόπου.  Όλοι μας συλλογιστήκαμε και προβληματιστήκαμε αρκετά με τις εικόνες που μας παρουσιάστηκαν και  ο προβληματισμός μας αυτός σύντομα μετουσιώθηκε σε εποικοδομητική συνεργασία και βιωματικές δραστηριότητες.

Energizer activities

Το λέει και η λέξη «Energizers» είναι οι ασκήσεις που σε γεμίζουν ενέργεια, όταν νυστάζεις, όταν έχεις κουραστεί, όταν νιώθεις ότι δεν μπορείς να μείνεις συγκεντρωμένος... Πρόκειται για ασκήσεις που τις περισσότερες φορές έχουν κίνηση και σε κάνουν να γελάσεις! Αυτό που επιτυγχάνουν είναι να σε ενεργοποιήσουν και να σε κάνουν  να συνεχίσεις ότι έκανες πριν με περισσότερη όρεξη!

Ένα από τα energizers που κάναμε ήταν: “Οι κότες”. Ήμασταν όρθιοι όλοι σε έναν κύκλο και έχεις 3 επιλογές να πεις: κο, ποκοπ ή κικιρίκου! Όταν σου πει ο διπλανός σου “κο”, μπορείς να το πεις στον επόμενο! Αν όμως θέλεις, μπορείς να πεις σε αυτόν που σου είπε το “κο”, “ποκοπ” και έτσι αλλάζεις την φορά που κινείται το “κο” στον κύκλο. Αν έχεις όρεξη να τα κάνεις όλα άνω-κάτω μπορείς να πεις “κικιρίκου” σε όποιον παίχτη του κύκλου θέλεις και να πρέπει να συνεχίσει αυτός με “κο” προς την σωστή φορά! Μπέρδεμα, ε; Είναι όμως σκέτη απόλαυση να ακούς 20 άτομα να κακαρίζουν στην κυριολεξία!

Μία άλλη άσκηση energizer  ήταν αυτή με τα χτυπήματα στο γόνατα του άλλου καθιστοί. Καθίσαμε οκλαδόν ο ένας δίπλα στον άλλον με το γόνατά μας να ενώνονται και τα χέρια μας σταυρωτά. Το αριστερό χέρι στο γόνατο του αριστερού συμμετέχοντα και το δεξί χέρι στο δεξί γόνατο του δεξιού αντίστοιχα. Ξεκινάμε χτυπώντας το γόνατο του άλλου και πάει η σειρά όπως φαίνονται οι ανοιχτές παλάμες. Το διπλό χτύπημα αλλάζει τη φορά ενώ η μπουνιά αναγκάζει τον επόμενο να χάσει τη σειρά του. 

Κυκλικό με παλαμάκια. Συγχρονισμός με παλαμάκια. Ο ένας δίνει στον επόμενο το παλαμάκι του και πρέπει ο άλλος να  χτυπήσει ταυτόχρονα με τον προηγούμενο.
Χτύπημα (πολλά παλαμάκια) στα δικά μας γόνατα συνέχεια και γρήγορα. Με το που λέει δεξιά χτυπάμε τα γόνατα του δεξιού διπλανού μας. Με το που λέει αριστερά χτυπάμε γρήγορα αυτά  του αριστερού διπλανού μας.

Γνωριζόμαστε με τους Ισπανούς...(οι δραστηριότητες γνωριμίας)

Ο πάγος μεταξύ των Ελλήνων και των Ισπανών «έσπασε» γρήγορα με πρωτότυπες ασκήσεις γνωριμίας. Στην αρχή ο συντονιστής Juan Fra μας έδωσε ένα χαρτί και μας είπε να ζωγραφίσουμε ένα σπιράλ (σαλιγκάρι). Στη συνέχεια έπρεπε να γράψουμε πάνω στη γραμμή του σπιράλ πράγματα για τον εαυτό μας, ότι ήθελε ο καθένας. Όταν όλα τα «σαλιγκάρια» γέμισαν με τις πληροφορίες μας, βάλαμε τις καρέκλες μας σε  «σαλιγκαρίσιο» σχήμα και έδωσε ο καθένας το σαλιγκάρι του στον διπλανό του. Ο διπλανός διάβασε δυνατά ότι είχε να πει το σαλιγκάρι, και έτσι μάθαμε πολλά ο ένας για τον άλλον.

Αφού μάθαμε τα ονόματα κάναμε ένα τεστ να δούμε τι θυμόμαστε με ένα .... σεντόνι. Πώς; Χωριστήκαμε δύο ομάδες .Καθίσαμε κάτω, ο Juan Fra μας χώρισε με ένα σεντόνι κρατώντας το με άλλο ένα άτομο στη μέση έτσι ώστε η κάθε ομάδα να μη βλέπει  την  άλλη . Έπειτα πλησίαζε ένα άτομο από κάθε ομάδα κοντά στο σεντόνι το οποίο έπεφτε απότομα και όποιος προλάβαινε να πει το όνομα  αυτού που εμφανιζόταν απέναντί  του  κέρδιζε και  έπαιρνε τον “χαμένο” παίκτη στην ομάδα του.

Σειρά είχε το «χειροποίητο Facebook» το οποίο δημιουργηθεί με έναν πολύ πρωτότυπο τρόπο. Αρχικά ο καθένας είχε το χαρτί του και έφτιαξε ένα παραλληλόγραμμο στο αριστερό μέρος και δεξιά έγραψε το όνομά του, το επίθετό του και το κατοικίδιό του. Στη συνέχεια, άρχισε να ακούγεται μουσική και όπως καθόμασταν σε κύκλο τα χαρτιά γύριζαν γύρω-γύρω. Δηλαδή το έδινα στον διπλανό μου, αυτός στον διπλανό του κ.ο.κ. Όταν η μουσική σταματούσε, είχε ο καθένας στα χέρια του το χαρτί κάποιου άλλου και σχεδιάζαμε κάθε φορά και κάτι από το πρόσωπο του άλλου: μαλλιά, κεφάλι, μάτια, αυτιά, στόμα, μύτη και τέλος το σώμα. Γελάσαμε με την ψυχή μας και στο τέλος, βάζοντας έναν φάκελο στο κάτω μέρος του χαρτιού, είχαμε έτοιμες τις ταχυδρομικές μας θυρίδες!

Επίσης σε χρωματιστά χαρτάκια έγραψε ο καθένας  τους φόβους, τις ελπίδες και την προσωπική του συνεισφορά  στο πρόγραμμα.

Ο ξενώνας μας και “η αίθουσα της Κοκκινοσκουφίτσας”

Tο σπίτι μας στη Las Palmas ήταν ο ξενώνας  “San Antonio”, ένα  επιβλητικό κτίριο στην Παλιά Πόλη, όπου δεν έμπαινε, ούτε έβγαινε, όποιος ήθελε. Παλαιότερα λειτουργούσε ως οικοτροφείο και έχει κρατήσει μέχρι σήμερα τον αυστηρό του χαρακτήρα.  Βέβαια ο φύλακάς του ήταν συνεργάσιμος και έτσι δεν είχαμε ιδιαίτερο πρόβλημα (ωστόσο 11.00 το βράδυ η μεγάλη ξύλινη πόρτα έκλεινε, αν και εμείς επιστρέφαμε 1 με 2 το πρωί, διότι ζητούσαμε  ειδική άδεια).

Περνώντας λοιπόν την πύλη στο ισόγειό του ξενώνα είδαμε μια μεγάλη τραπεζαρία. Ήταν η κουζίνα μας. Ανεβαίνοντας τη γυριστή σκάλα ήταν τα δωμάτιά μας. Είχαν και ονόματα: San Nicolas και Tejeda. Με 5-6 κρεβάτια το καθένα και μια ντουλάπα μόνο, νιώθαμε κάποιες φορές όπως και οι οικότροφοι της εποχής του Φράνκο αλλά δεν ήταν πρόβλημα γιατί δεν ήμασταν ποτέ στα δωμάτια παρά μόνο για ύπνο, με τόσο γεμάτο πρόγραμμα!

Για τα εργαστήριά μας και γενικά για τις  εκπαιδευτικές μας δραστηριότητες είχαμε  στον ξενώνα μας, μια μοναδικής ομορφιάς αίθουσα, την αίθουσα της Κοκκινοσκουφίτσας (Caperucita Roja). 

Κάθε μέρα μπαίνοντας σε αυτήν την  αίθουσα νιώθαμε σαν να περνάμε μέσα από μια χρονομηχανή που μας μετέφερε σε μια παλιότερη εποχή, τόσο διαφορετική από τη δική μας. Όλο το δωμάτιο από τον ένα τοίχο στον άλλο ήταν διακοσμημένο με την ιστορία της Κοκκινοσκουφίτσας, μια εικονογράφηση που διατηρούνταν από το 1957. Τα χρώματα ήταν τόσο ζωντανά λες και είχε χρωματιστεί εκείνη τη στιγμή . Πολλές ήταν οι φορές που μας αποσπούσε την προσοχή κάποια λεπτομέρεια του παραμυθιού και αντί να προσέχουμε το εργαστήριο βγάζαμε φωτογραφία τους τοίχους!!!

Το ταξίδι του πηγαιμού

Η πολυπόθητη πρώτη συνάντησή μας έγινε στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Η ομάδα φάνηκε από την αρχή να «δένει» απόλυτα. Καθώς τα ονόματα αποκτούσαν πλέον σάρκα και οστά αισθανθήκαμε πως γνωριζόμασταν από χρόνια. 

Μετά από τρεις ώρες αναμονή,  επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο για Βαρκελώνη.

 Ύστερα από ένα ήρεμο, αν και λίγο στριμωγμένο ταξίδι τρίωρης διάρκειας τρέξαμε στο δεύτερο αεροπλάνο που πετούσε Βαρκελώνη-Gran Canaria και μας μετέφερε μετά από 3 ½ ώρες στον τελικό προορισμό μας: Las Palmas de Gran Canaria!