Στον ελεύθερο χρόνο μας...

Αλήθεια, πόσα μικρά και μεγάλα έχουμε να θυμόμαστε από αυτό το ταξίδι! 

Έχετε πιει χυμό από κάκτο; Έχετε φάει  τέσσερις μπάλες παγωτό σε πέντε λεπτά; Έχετε περπατήσει παραλία τέσσερα χιλιόμετρα βγάζοντας δέκα φωτογραφίες το δευτερόλεπτο; Εμείς απαντάμε σε όλα ΝΑΙ!

Μια δόση “Αφρικής” ήταν η βόλτα με τις συμπαθέστατες καμήλες, στους υπέροχους αμμόλοφους. Την τελευταία ημέρα ξεκινήσαμε ένα τσούρμο νυσταγμένες Ελληνίδες κατά τις οκτώ το πρωί για το νότιο τμήμα του νησιού. Το λεωφορείο μας άφησε μπροστά από ένα εντυπωσιακό δάσος από φοινικόδεντρα και με οδηγό τον Ντάνη  φτάσαμε στο “σημείο εκκίνησης”. Αφού πασαλειφτήκαμε όλοι με αντηλιακό και κάναμε τον σταυρό μας, επιβιβαστήκαμε ανά ζεύγη στις καθισμένες καμήλες και περιμέναμε στωικά την... απογείωση! Η εμπειρία ήταν πράγματι μοναδική, όπως και η κάθε καμήλα! Στην κυρία Βιβή και στην Έφη Α. έτυχε η πιο δύστροπη από όλες, κάτι που πρόσφερε άφθονο γέλιο σε όλους τους άλλους εκτός από τις ίδιες τις επιβαίνουσες. 

Βουτιές στα νερά του Ατλαντικού (Las Canteras και Maspalomas) και φαΐ μέχρι σκασμού για να ανακτήσουμε τις χαμένες μας δυνάμεις. 

Καθημερινά σχεδόν βραδινή έξοδο στη Vegueta, όπου κυριολεκτικά είμαστε μόνοι μας εκτός από την Πέμπτη όπου οι δρόμοι ήταν ασφυκτικά γεμάτοι... και η μουρίτσα (Tropical, φυσικά) συνοδευόταν από tapas! 

Το όργιο του καταναλωτισμού... Πραγματικά δεν το έχω ξαναδεί αυτό που συνέβη! Στην αρχή τα ψώνια μας γίνονταν με κοσμιότητα, και σαν πραγματικές αλτρουίστριες που είμαστε αγοράσαμε δώρα για τους φίλους και την οικογένειά μας. Όμως, στη συνέχεια χωριστήκαμε σε “σπείρες”, όπου η κάθε μία αναλάμβανε μια περιοχή και αφήσαμε πίσω μας μόνο τις κρεμάστρες. 

    Δεν φταίγαμε μόνο εμείς γιατί και οι Ισπανοί, σαν να το κάνανε επίτηδες, είχανε REBAJAS (εκπτώσεις). Κι ενώ τα λεφτά μας λιγόστευαν επικίνδυνα εμείς αντί να σταματάμε η μία την άλλη, αντιθέτως σπρώχναμε πιο βαθιά στο βούρκο τις φίλες και συνταξιδιώτισσές μας. Αλλά με τόσες προσφορές και όμορφα πράγματα γύρω μας θα ήταν ιεροσυλία αν δεν αγοράζαμε από υπέροχα ρούχα με πέντε ευρώ μέχρι ξύλινες σβούρες βαμμένες στο χέρι (και όχι οποιοδήποτε χέρι αλλά χέρι Κανάριο). Έτσι λοιπόν και εμείς ψωνίσαμε, ψωνίσαμε σαν να μην υπήρχε αύριο και φτάσαμε στο σημείο να πούμε κάτι που δεν πίστευα ποτέ ότι θα λέγαμε...ότι δεν αντέχαμε αλλά ψώνια.