Πριν καλά-καλά προλάβουμε να φτάσουμε στον ξενώνα, ο Juan Fra μας οδήγησε σε ένα ανοιχτό γήπεδο ποδοσφαίρου που βρισκόταν στην πίσω πλευρά του ξενώνα. Εκεί, μας εξήγησε τους “δικούς του” κανόνες του ποδοσφαίρου, οι οποίοι διακρίνονταν από το αίσθημα της αλληλεγγύης, της συμμετοχής και πάνω απ’ όλα από το αίσθημα του δίκαιου και τίμιου παιχνιδιού! Η συνέχεια δεν είναι όπως την φαντάζεστε...δεν χωριστήκαμε σε δύο ομάδες των 11 ατόμων (καθότι και λιγότεροι, αριθμητικά) και ούτε ήμασταν ισάξια κατανεμημένοι (καθότι οι πραγματικοί γνώστες και λάτρεις του ποδοσφαίρου- κοινώς, τα αγόρια της παρέας- ήταν, αισθητά, λιγότερα). Σε αντίθεση με το “παραδοσιακό” ποδόσφαιρο, εμείς, χωριστήκαμε σε τρεις ομάδες των τεσσάρων ατόμων και με τυχαία επιλογή, σύμφωνα με τη λέξη που αντιστοιχούσε στον καθένα μας. Έτσι, θα παίζαμε σε όλο το γήπεδο, εναλλάξ, πράγμα που σήμαινε ότι και οι τρεις ομάδες θα παίζανε αναμεταξύ τους, Το παιχνίδι, πιστεύω, το απολαύσαμε όλοι...
Μάλιστα, η κάθε ομάδα είχε και τον δικό της τρόπο να ζητωκραυγάζει για τα γκολ της και η αντίπαλη ήταν υποχρεωμένη να ακολουθήσει! Ήταν ένα παιχνίδι πολύ πρωτότυπο και διασκεδαστικό, γιατί δεν είχε ούτε ανταγωνιστικό, ούτε επιθετικό χαρακτήρα, σκοπός του ήταν μονάχα η αλληλεγγύη και η αλληλοεπικοινωνία μεταξύ των ομάδων, οι οποίες είχαν και το ρόλο του διαιτητή, αποφάσιζαν δηλαδή μόνες τους για την πορεία του παιχνιδιού, μετά από συζήτηση και λογική κρίση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου